look up, don’t give up! :-)

Life becomes grey and lonely,
when hate and despair becomes blindly
in hopes smelling like death
and fears slightly turn into math.
No fool is able to forget the love,
that once appeared from high above,
listened to sounds made of gold.
Someone who shined upon and told.
The same as the colors of wine,
as red as thin is the line of future to past, is fine.
And rainbows appear for greater to come,
feeling the heart, mere beating that drum!

Nog wat beelden

Na mijn vorige berichten ben ik jullie wat verschuldigd, minstens een kleine toelichting.

Ik realiseer mij dat mijn schrijven als uitlaatklep misschien wel helend werkt voor mezelf, maar dat niet altijd bewerkstelligt bij jullie.

De titel van mijn ‘site’ voelt mij ook niet echt meer relevant aan en daarenboven merk ik bij mezelf ook de behoefte om een andere toer op te gaan met mijn schrijflust. De Koetjes en kalfjes uit Amerika zijn achterhaald en de bloemetjes en de bijtjes in België maken te weinig boeiend nieuws.

Graag zou ik eens willen uitpluizen wat ik met die wordpress nu precies allemaal kan aanvangen, want ik zie hier zo bijvoorbeeld ‘pagina’s’ staan, maar weet op dit moment begot niet wat ik daarmee zou doen. Misschien kan ik verschillende pagina’s maken en op die manier teksten sorteren, rangschikken,… of misschien moet ik gewoon een totaal nieuwe site maken en ChantalgoesAmerika enkel behouden voor leuke foto’s van de kindjes, met zeer korte tekstjes erbij.

Mijn persoonlijk leven vaart op de golven van onbekende verandering. Dus alles bij elkaar genomen, geef ik vandaag gewoon nog wat foto’s mee en zien we hoe het verder zal gaan.

Ik dank iedereen die mijn teksten las, want zonder lezers zijn mijn woorden zowieso leeg

Deze slideshow vereist JavaScript.

Waarom moet ik naar school?

Ik heb een probleem met onderwijs. Nu ja, dit is niet iets dat er zo plots is gekomen. Het stamt al van uit mijn eigen prille schoolcarriere. Maar na 3 jaar in Amerika te hebben gezeten, vallen bepaalde dingen mij alleen nog meer op en komen mijn haren alleen nog wat sneller recht.

Wat mij vooral stoort aan opvang is het hels geroep, het onophoudend lawaai, de kille chaos en de soms zeer kinderachtige manier van omgaan met kinderen. Ik ben er zeker van dat geen enkele ouder dit voor zijn kind wilt. Maar dit is nog het minste. Wat ik pas erg vind is het feit dat sommige begeleiders gewoonweg niet in de gaten hebben waar de kinderen echt mee bezig zijn. Erger nog: kinderen vallen of krijgen klop en geen enkele begeleider heeft het zien gebeuren of geeft er een algemene uitleg over.

Daarom alleen al koos ik bewust voor een kleine school. Want, mijn ervaring hoeft mij zelfs niet te leren dat kinderen door de chaos heen, ook vanalles kwijt raken. “Ze moeten maar op hun spullen letten, dat is goed voor de ontwikkeling van verantwoordelijkheid en respect.” hoor ik opvoeders zeggen. Spijtig genoeg gaat die filosofie bij mij niet op. Een kleuter verliest geen spullen, tenzij er veel te weinig begeleiders zijn of incapabele begeleiders aan het werk zijn. Een kleuter leert volgens mij best zorg te dragen voor zijn spullen als er een begeleider is die hem bijvoorbeeld de ervaring van verlies meegeeft, maar dat is iets anders dan dat er effectief spullen zoek zijn. Een kleine school voor het kleine kind, logisch toch?!

Mijn eigen kleutertijd staat nog steeds op mijn netvlies en in mijn auditief geheugen gegrift. Indertijd onderging ik het passief, niet veel later benoemde ik het gedrag van de begeleiders en momenteel beschouw ik het een systeem compleet afhankelijk van een maatschappij, waar sommige individuele begeleiders (gelukkig nog) het grote verschil trachten te maken.

Ik denk, of hoop tenminste, dat ik tot hiertoe steeds de beste schoolkeuzes heb gemaakt voor mijn beide kinderen en geluk heb gehad met enthousiaste begeleiders en leerkrachten. Ik merk echter dat het steeds moeilijker wordt om voordelen te zien ten opzichte van het geluk en de ontwikkeling van mijn kinderen. Het onderwijs wordt dan ook des te belangrijker naarmate ze ouder worden en de zoektocht naar beter dringt zich meer en meer aan mij op. Wat moet ik hiermee?!

Als ouder moet je maken dat minstens de relatie met de leerkracht goed zit, want die kies je niet, die komt bij de schoolkeuze. Je kind zit immers een godganse dag bij anderen, die een stempel drukken op zijn bestaan.

Als je kind je de vraag stelt: “Mama, waarom moet ik naar school?” Hey, how, dan weet je dat dit geen normale vraag is voor een 6-jarige, waarvan je al vermoedt dat hij niet graag naar school gaat! Ofwel is hij de zeer filosofische toer aan het opgaan zonder enige bijbetekenis, ofwel is dit een overduidelijke hulpkreet. Ik beschouw de communicatie rond deze vraag dan ook als uitermate belangrijk. Mijn kind voelde zich dus verre van gelukkig op zijn nieuwe school!
Maar kinderen zijn als sponsen: ze nemen veel op, maar zijn ook superflexibel! Dus loutere ‘adaptatie’ en ‘er zich bij neerleggen’, mogen we nu echt niet gaan onderschatten.

Ik merk als ouder dat er relatief te veel energie uitgaat naar het opbouwen van een goede relatie met de school. Soms lukt dat vrij vlot, maar wanneer hak je voor jezelf de knoop door en moet je toegeven dat dit niet is wat jezelf nu eigenlijk voor je kinderen wilt?

In functie van het geluk en de ontwikkeling van mijn kind, blijf ik, als ouder, sowieso zeer alert over de manier waarop mijn kind omgaat met de school en met de manier waarop de school omgaat met ons als gezin. Wanneer de school nog maar begint met het suggereren van hypotheses en vooroordelen uit, die kant noch wal raken, wordt mijn gevoel alleen maar gevoed en vraag ik mij af of ze nu eigenlijk wel zelf weten waar ze mee bezig zijn. Dat ze het niet weten, dat is NORMAAL, maar als ze gaan beweren dat ze expert zijn over iets dat ze niet weten, dat vind ik helemaal niet normaal. Ik neem mij alvast voor dat geen enkele school enig ander beslissingsrecht heeft mbt mijn kinderen, buiten het al dan laten slagen van mijn kinderen in HUN school! Als ouder vind ik het heel onaangenaam om op zo’n moment de schoolkeuze te moeten herzien in functie van de ontwikkeling van mijn kinderen. Helaas is het al dan niet naar school laten gaan van mijn kinderen, sinds vorig jaar, voor mij een dagelijks zeer bewuste keuze geworden.

Als ik mijn kinderen afzet op school, dan voel ik dat het niet helemaal juist zit. Want tranen die te dikwijls over de wangen rollen en woorden als: ‘school is saai!” “mama ik wil thuisblijven”, zijn als kleine dolkjes die in je lichaam worden gestoken. Net zo min zijn de kneuzingen zeldzaam en de verhalen te arm. Wat moet ik hiermee? Hoe plaats ik dat dan? Op welke manier schieten wij tekort zodat ze enkel ongelukkig zijn op school? Wat gebeurt daar allemaal (niet) op school? Vragen waar iedere ouder sommige perioden constant mee bezig is, gegarandeerd!
Thuis bloeien ze open en iedereen zegt hoe fantastisch ze zijn. Ik zie ze groeien! Ligt het probleem bij het kind of bij ons gezin, in de school of in de maatschappij?

We herbekijken nauwlettend de schoolvisie, de schoolstructuur, de schoolcultuur, het schoolpersoneel, de schoolse relaties en deze kennis zetten we tegenover de eisen van de maatschappij. Want ja, waarom moeten ze eigenlijk naar school?

Balans ‘1 jaar terug in België’

Mijn tranen hebben niet gelogen toen we het bericht kregen terug te moeten. Mijn gevoelens en gedachten zijn geen haar veranderd. Mijn gedrag, ja, ik moest me aanpassen natuurlijk en dus lach ik voluit!
Ik hou me staande door die mooie herinneringen, ik trek me recht aan hoop. Hoop in het tijdelijk karakter van deze reis, op weg naar beter. Schets ik zo voldoende mijn balans?

Het was een druk jaar met grote veranderingen. Enkele maanden op hotel zitten is niet alledaags of voor iedereen, het volledig renoveren van een huis op zo’n korte tijd is dat ook niet. Afscheid moeten nemen van een job en een nieuwe uitdaging zoeken is al meer normaal te noemen. Maar dat zit nog in de fase van begin. Begin?!!!

Haha! Dat moet toch hoop geven, niet? Inderdaad, we ploeteren van de ene fase naar de andere. Zodoende is er altijd wat te doen en bezig zijn, verzet ne mens zijn gedachten! De wereld staat open en dus kan het alle richtingen uit.

Veel heeft natuurlijk te maken met perceptie en met wie ik ben. Ik hoop vooral dat de kinderen ons kunnen volgen, want dat weet ik niet. Zo gewoon zijn we nu ook weer niet.

Dit jaar werd ik heel dikwijls subtiel geconfronteerd met veel onbegrip voor onze manier van leven. Mensen vinden het allemaal niet zo gewoon. Ofwel wordt het allemaal voor ons gerelativeerd, doet men onverschillig of verwijt men ons dat we bepaalde keuzes hebben gemaakt. Fier kan ik beweren dat ik echt heb bijgeleerd over ‘Culturele waarden en normen’.

Zelf vind ik het grootste obstakel hier in deze maatschappij het contrast tussen weten wat nodig is (of wat je wilt) en de mogelijkheid daartoe. Bijvoorbeeld: buitenschoolse activiteiten voor de kinderen tijdens het schooljaar. Allemaal goed en wel, maar wanneer moet ik dat doen als ik mijn kinderen een kwaliteitsvolle opvoeding wil geven op mijn manier? Kwaliteitsvol onderwijs? Zoals mijn schoonmoeder terecht zegt: “school is voor idioten!” Mijn kinderen gaan zich in deze schoolse maatschappij nooit optimaal kunnen ontwikkelen, ongeacht de school die we kiezen. Dus geef ik haar groot gelijk!

En binnen de hulpverlening is het al net zo, naar mijn gevoel. Termen als ‘participatie van de cliënt’,’continuïteit van de dienstverlening’,’afstemming van hulp’ Mooie termen! Maar als je echter naar de realiteit gaat kijken, hebben de voorzieningen te maken met hulpverleners die komen en gaan, fusies, die zorgen voor verwarring, hiaten van hier tot in Tokyo!

Hmmmm, misschien moet ik mij gaan specialiseren in ‘paradoxen’ hahaha.

Waarom zijn de winkels niet gewoon altijd open en schaffen ze die betaalde feestdagen niet gewoon af? Laat iedereen toch gewoon werken en ontspannen wanneer en hoe ze dat zelf willen!? Waarom moet die school zo vroeg beginnen en is alles dicht tijdens zomermaanden? Ze moeten toch sowieso aan ‘geïntegreerd onderwijs’ doen. Kunnen ze evengoed heel het jaar door open blijven voor iedereen die het wilt of nodig heeft! Ik versta niet waarom er zo veel geregeld wordt voor burgers, zonder dat burgers zelf echte inspraak hebben en echt vrij zijn in hun eigen leven. Een groot deel van de bevolking kan gewoon zijn mogelijkheden niet ten volle ontplooiien omwille van zinloze regeltjes, die er enkel op gericht zijn te controleren en een ander deel van de bevolking probeert zo veel mogelijk te profiteren van de bestaande systemen, omdat ze geen ander perspectief hebben. En dan al die mensen die op elkaar afgeven, jongens toch!

Ik blijf erbij: Onze wereld kan veel beter zijn!

Enkele vaststellingen en gevoelens na een maandje België

Studenten die stoer het voetpad belemmeren, fietsers die gehaast hun acrobatische ‘rijd’kunsten uitproberen, auto’s die er persé ook nog door willen en krijsende trams die voorbijschuren.
Via de Peperstraat van en naar de school wordt helaas mijn frustratie reeds gevoed door al die prikkels, die maar niet ophouden. In het Begijnhof is het veiliger… maar de kasseien zorgen daar dan weer voor de nodige allertheid. Met of zonder buggy blijft het uitkijken naar die gaten of die drempels die er plots zijn. Al een chance dat ik niet op hakken loop om me groter te moeten voelen. Mijn zonen tellen de blauwe plekken en schrammmen, na enige zeer teleurstellende verontwaardiging, gelukkig nog met plezier. Maar ik, ik ben het al stronte beu. Het zijn maar enkele straten van en naar school en ik vraag mij af hoe de toekomst er dan wel zal gaan uitzien! Ik verlies het stilletjes aan van mijn dankbaarheid voor de zon, die hier wel al stralend heeft geschenen. Het geluk zit in een klein hoekje…

Simon heeft zijn eerste schoolweek gehad. Daarvoor moeten we met de bus naar de andere kant van Gent. Hij is heel erg blij, bij mij komt de oude sleur weer in herinnering.

Hoe ik ook probeer, ik kan het niet laten om na te denken over hoe ik mijn werk, enige buitenschoolse activiteiten en het huishouden kwalitatief gezond ga kunnen blijven opvolgen. En ik blijf mij te pletter piekeren over die onmogelijkheid. Er moet gewoon een manier bestaan, toch?! Ben ik verwend geraakt? Ik denk het niet. ’t Is volgens mij gewoon een typisch maatschappelijk verschijnsel. Zijn er hier veel gelukkige mensen? Ik ga ze alleszins gaan zoeken, want die heb ik wel nodig rondom mij nu.

Ik tracht niet geïriteerd te raken door de rijke starheid van sommigen, ik probeer mij echt te concentreren op mijn eigen flexibiliteit om van negatieve input een positief resultaat te bekomen. Ik probeer me dus in te leven in de bekrompen gedachtengang van sommige mensen om zo een win-win situatie te vinden. Maar ik heb het er moeilijk mee.
Een voorbeeldje? Waterebeleid op school. Water is gezond! jawel, dus mag er niets anders meer gedronken worden? Inderdaad! Wat doe je met een kind dat geen water moet hebben? Pech, een kind moet de regels van de school volgen. Rigide? Maar nee, want de scholen werken toch zeer inclusief, volgens de noden van het kind zeker! Er staan trouwens melkflessen a volonté te pronken bij de koffiekannen! Heu…?!
Nu ja, zolang mijn zoon gelukkig en zonder uitdrogingsverschijnselen (koppijn) thuiskomt is er eigenlijk geen probleem.

Dat laat me trouwens denken aan het zware bestaan van de leerkracht tegenwoordig en de relatie met de ouders. Kinderen komen vuil thuis, omdat een schortje aantrekken bij het schilderen te veel tijd kost. Kinderen moeten nu ook eenmaal ravotten in het zand en het slijk, dat hoort bij een pedagogisch verantwoorde visie. Enige controlerende assistentie bieden bij het ‘handen en gezicht wassen’ kan helaas nog moeilijk wegens ‘tijdgebrek’ op school, maar dat is niet erg, want kinderen moeten toch zo vlug mogelijk zelfredzaam worden, niet?!. Ik heb wel nog altijd geen wasmachine en droogkast hé! Zou ik ze niet gewoon in die hele vuile kleren terug naar school sturen? Oei, nee, want dan worden we misschien als slechte ouders bestempeld en dat willen we ook niet! Ons hotelkamer is in ieder geval al een zandbak geworden. Elke ouder weet ondertussen dat opvang niet alleen geld kost!
Zal ik het maar niet te uitgebreid hebben over snottepieten van de anderen en de eigen ‘verkoudheden’ die er dus gegarandeerd zitten aan te komen…of over hoe mijn kind op de warmste dag van het jaar de ganse dag met een trui heeft rondgelopen op school? Juffen hebben gewoon geen tijd meer en dat is ook volgens mij een groot probleem!

Ouders moeten zelf fruit voorsnijden, want de school heeft beslist dat fruit gezond is en alle dagen moet, maar niet alle juffen hebben tijd voor de voorbereiding. Sommige scholen verdelen het fruit onder al de kinderen, op andere scholen is het fruit voor je eigen kind alleen. Welopgevoedde zonen en dochters delen spontaan, anderen worden pedagogisch aangemaand dit ook te doen. Want sommige mama’s en papa’s vergeten fruit mee te geven. Tja, t’is ook wat! Een ouder moet tegenwoordig echt wel aan veel denken. Wist ik veel dat het woensdagnamiddag geen school was! 🙂 En die agenda, moet die nu echt alle dagen ondertekend worden?! Ja, pasop, als ouder moet je wel het goede voorbeeld geven hoor en dus worden ouders eigenlijk ook maar ineens mee ‘opgevoed’! Nee, ik overdrijf nu wel een beetje. Ik heb gisteren voor het eerst de agenda ondertekend en daar heeft de juf mij nog helemaal niet over aangesproken. Maar het gevoel dat bij mij naar boven komt is er wel eentje in de trend van “We zien je wel hoor, mama!”

T’is gewoon mijn algemeen negatief gevoel over scholen dat getriggerd werd door de zeer belerende act van de juf enkele weken geleden. Heel demonstratief duwde ze me een leeg busje Alpromelk ik mijn handen van enkele dagen terug, met de bestraffende boodschap dat er enkel water wordt gedronken op school. De manier waarop ze me vertelde dat ze op school recycleren en mij vertelde in welke vuilbak het moest gegooid worden, was er dus volgens mij helemaal serieus over. Dit is nu net het soort van communicaties dat de relatie tussen de school en het gezin kan kapotmaken en dat is iets wat veel leerkrachten gewoonweg niet inzien. Moet je je inbeelden dat ik een allochtone mama had geweest, met effectief een andere cultuur!

Iets anders: Las ik enkele maanden geleden niet iets over ‘boterhammentax’? Ouders die zullen moeten betalen als hun kinderen boterhammen eten op school?! Men verplicht onderwijs, maar er wordt nog steeds veel te weinig rekening gehouden met de visie, de mening of de cultuur van het gezin binnen de scholen. Wat zouden arme gezinnen denken, peis je? “Geef mijn kind maar geen boterhammen mee naar school, dan moet ik er ook niet nog extra op betalen?! Hij zal ’s morgens en ’s avonds wel extra eten?!” Mensen, mensen, ik word daar zo kwaad van hé!

Een ander voorbeeldje?
Op de blaarmeersen: het ballenbad. Tof voor kindjes en de mijnen wilden er persé in gaan natuurlijk. Geen probleem, zolang er ene daarna niet gaat zitten op een kapot kinderstoeltje en zich serieus bezeerd. En dat terwijl ik er zelf bij sta en naar kijk. Even melden vindt Chantal, voor er nog meer ongelukken gebeuren met al die andere pagotters, die zich op het nietsvermoedende ongeluk storten. Zegt de uitbater doodleuk dat hij het weet! Waarom heeft die dat dan niet al weg gehaald?!
Daarna bekijk ik de ruimte eens tegoei en merk dat er wel heel veel dingen niet hersteld zijn. Eigenlijk vrees ik dat meneer den enthousiaste uitbater van 3 jaar geleden, niet zo gemotiveerd meer is. Ocharme, maar mijn kind draagt daar wel de gevolgen van hé!

In de week dacht ik aan mijn middagmaal en wandelde ik door de Wondelgemstraat. Ik ben daar dikwijls winkels binnen gestapt, omdat ik daar regelmatig passeerde vroeger. Maar nu is dat geen gezellige mix meer van autochtone en allochtone winkels, het is precies ‘Overpoort in het buitenland’ geworden! Nu ja, ik heb dus iets gekocht om te drinken en begaf mij nadien naar ‘den groten Delhaize’. Zo noemden we de winkel aan de watersportbaan. De zelfde bedelaar van 3 jaar geleden zit er nog steeds. Dat was dus op het eerste zicht niet veranderd!
Eens binnengekomen veranderde mijn mening compleet. Waar staat alles nu?! En die mensen aan de kassa, verdorie die kunnen een stukske ‘pusherig’ en gefrustreerd overkomen! De kassierster zelf haast zich en neemt geen enkele blik in de klant zijn richting, tenzij er toch op een of andere manier een pauze ontstaat. Ik voel me net een opgejaagd dier en heb de neiging om het allemaal eens expres wat langer te laten duren! Ach, dat was vroeger ook al een beetje zeker, met dat pretentieus ‘Frans-talig’ volk dat er toen al kwam. Maar nog nooit viel het geduw, het voorbij sterkerij en de onmenselijkheid me zo erg op als nu.
Het typische toppunt was de kassierster, die eerst van hier naar daar wandelde, recht door al dat gefrustreerd volk. Zij zet zich daarna op haar dooie gemak aan een ‘zelfscan-kassa’, waar niemand mag komen, tenzij voor de zelfscan natuurlijk! Maar daar kwam dan ook gewoon NIEMAND en diegene die ook maar een beetje probeerde, werd onmiddellijk op de vingers getikt!
Ik denk, wow je kan kiezen! Zelfscan of enkel maar zelf uit en inladen, opgejaagd. Moesten ze nu die gewone kassa’s een beetje aantrekkelijker maken, dan zouden er wellicht meer mensen de zelfscan oof effectief gebruiken als middel om ‘rapper de kassa’ te passeren. Pardoxaal genoeg kiezen mensen het verkeerde! Omwille van wat? Welke menselijkheid? Waar?!

Die grote blokken buiten van de Bpost, wat is dat voor iets?! Het straffe is dat er zoveel geautomatiseerd wordt tegenwoordig, maar dat ik mij afvraag of dit wel zijn meerwaarde heeft. Zijn er mensen die dat ook effectief gebruiken?!

Een extra scanbakske in de trams voor abonnementen? Wat is de meerwaarde nog van een abonnement, buiten het feit dat het goedkoper is?! Het gemak van de gebruiker wordt in dit geval dus gereduceerd ten voordele van de controle. Wifi op komst op de trams?! Ook daar heb ik al tegenstanders over horen klagen, kwestie van de gezondheid van de klant te minimaliseren. Fietsgarages dan maar?! Tja, een auto parkeren wordt moeilijk in Gent en in Gent Centrum geraken nog moeilijker. Ik ben er zeker van dat de fietsfilles alleen maar nog meer toegenomen zijn? Fietsongevallen ook?

Ok, dat electrisch oplaadpunt voor auto’s, daar had ik al van gehoord, net zoals van drones en gevechtsrobotten, maar wat is er met de mensen zelf gebeurd? Verschieten mensen er nog van dat aggressie de norm is omwille van anomie a volonté in een science fictionachtige over gecontroleerde wereld door talrijke onmenselijke regeltjes…? Persoonlijk heb ik over de toekomst hier echt geen goed gevoel en was mijn teleurstelling om terug te komen naar België toch niet zo onterecht of sla ik de bal nu helemaal mis? Help! I need sunshine!!! Maar niet alleen van de zon!

back home

Tja, zo vragen ze het ons steeds: “Terug thuis?” We zijn dus terug in Gent, maar of het “home” is? Ik citeer graag regelmatig die reclamespot van jaren geleden: “Mijn huis is waar mijn Stella staat!”, wetende dat men Stella tegenwoordig overal verkoopt! 😉

Een week geleden stapten we het vliegtuig af en bleken ALLE koffers beschadigd. Dat is natuurlijk vele beter dan dat onze kat weer een gekneusde bloedneus zou gehad hebben. De taxichauffeur was de typische vriendelijkheid zelve: een idioot 1ste klas dus en spijtig genoeg weer eentje van de tweede of derde generatie allochtoon. Nen echten Belg dus.
Stonden we daar in de plots gietende regen te wachten tot Tomas en den brave werkmens uit de financiële impasse waren geraakt.

Het is raar, maar ik merk bij mezelf dat ik de zitplaatsen in het vliegtuig en in de taxi zeer uitzonderlijk eens niet heb gecontroleerd op achtergebleven speelgoed, tutjes en andere waardevolle dingen. Pas na enkele dagen bleek Chareltje een knuffelmuis kwijt en het reiskussen is ook nergens meer opgedoken sinds die eerste dag.

Ons huis… wat een ramp! t’Is te zeggen: er is nog veel ruwbouw en dat was wel te verwachten, maar zo een puinhoop! Onze kat zit nu nog steeds (en wellicht constant opnieuw) te bekomen op de bovenste verdieping in een lege kamer.

Goed nieuws voor Chareltje, want die kan naar een zeer geschikte school. Geschikt wil zeggen: maar 1 keer per week huiswerk en een kleine klas. Simon daarentegen kan nergens terecht, want alles is volzet! Wat een miserie voor dat manneke. Nu moet die bij zijn mama blijven om daar ‘home geschoold’ te worden. En mijn werk verwacht me op 1 november terug.

ok, dit is een overgangsperiode, met de ‘normale’ struikelblokken. We wachten op de container en het afgewerkt huis. Voorlopig kan ik dus enkel naar een wasserij gaan om iets te wassen, we moeten ook dagelijks op restaurant. Voor een weekje is dat wel leuk, maar ook dit is al niet meer plezant te noemen. Terug die domicilie in orde krijgen, terwijl we op hotel zitten en de wijkagent moet langskomen. De abonnementen en verzekeringen allerhande moeten in orde worden gebracht. Vanuit Amerika en van Tomas zijn werk komt er ook nog wat bovenop. Wie denkt er hier trouwens aan dat we wel eens hulp zouden nodig hebben, denk je?! Iedereen dopt hier zijn eigen boontjes.

En wat is het hier duur! De geldbriefkes zijn hier precies speelgoedgeld geworden, dat het woensdagnamiddag geen school is, was ik ook al lang vergeten en wat is er in godsnaam met Gent zelf gebeurd ondertussen!? Ik zwijg nog maar over al die werken overal en denk maar niet aan het openbaar vervoer en die smalle gevaarlijke wegen met een te veel aan agressieve fietsers. Mensen weten het hier ook allemaal vele beter. Ze zijn hier duidelijk vele intelligenter en daarom vechten ze precies dagelijks op een slagveld in oorlogsgebied. Dat zal ik dus maar gaan beginnen geloven, want anders lukt het mij niet.

Pfff, welcome ‘home’ Chantal!

a sad summer

Nog even voordat we contracten opzeggen,
nog even voordat we inpakken,
nog even voordat we afscheid nemen,
nog even voordat we vertrekken.

Het is ‘sad’, ‘spijtig’ is het verkeerde woord en ‘verdrietig’ klinkt niet. Het is kil, het is leeg, het is alsof iemand gestorven is en ik voel me rouwen. Raar!
Ik ga toch gewoon terug, naar een bekende vertrouwde wereld? Waar ik vandaan kom? Is België niet het 10de beste land van de wereld?! Waar maak ik me druk om?! Amerika scoort slechter op levenskwaliteit ed.!

Ik kan het verklaren, maar daar heb ik geen goesting voor. Ik wil gewoon dat de tijd stopt en dat we blijven genieten van … tja, van wat eigenlijk? Voelde ik me nu niet juist rot?! Moet Tomas niet voortdurend van hier naar België nu?! Gaat ons geld nu niet integraal naar ons nieuw leven daar?! Zeggen we tegenwoordig de mensen die we hier tegenkomen niet constant ‘farewell (en wellicht tot nooit meer’)?! Groeit ons gras niet zo lang dat de ‘bugs’ te dichtbij komen, omdat we geen moeite getroosten, noch de tijd vinden om daar iets aan te doen? hmmm

Ok:… alarm! alarm!

Al een chance dat het vandaag voetbal is (heu, Chantaäal!?!?!?) en dat ‘the 4th of July’ vrijdag gevierd wordt hier! Jeah, bezigheden…………….. in de 3 kleur nog wel!!!! Het nationalisme ten top dezer dagen. Ik mag me nog Belg in Amerika voelen! Jippie!

Zie je, ik doe echt mijn best om er het beste van te maken, maar het is moeilijk, serieus waar en het is echt raar!

En nu ga ik alles klaarmaken, zodat ik hier ook effectief voetbal kan zien met popcorn en de andere nodige attributen … 🙂
Ik denk zojuist aan een toeter. Hahaha, hoe zot zou het niet overkomen als we straks zouden toeteren en met ons vlag zoals echte Europese fans de straat op rijden! 1 voorwaarde: Belgie moet dan winnen, want een Amerikaans vlag hebben we niet.

See ya!

Terug?

“Wanneer komen jullie terug naar België? When will you go back to Belgium?”
Zeer dikwijls kregen we deze vragen voorgeschoteld de laatste 2 jaar. En wat zeg je dan als je het niet weet? Inderdaad, dat je het niet weet! Een zeer onbevredigend antwoord, want alle zekerheid ontbreekt en de vrager is geen stap verder geraakt. Een zinloos gesprek dat we telkens opnieuw voerden.

Toen enkele weken geleden Tomas thuiskwam met het bericht dat zijn bedrijf voorstelt om voor het einde van dit jaar al terug in Brussel te gaan werken, werd ik overladen met emoties. Ik wilde uitschreeuwen dat ik niet terug wil, maar uiteraard moest ik mijn mond houden, want niks was nog zeker. Ons Chantal reageert op zo’n toestand zeer rationeel en begint gewoon al alles zeer concreet te visualiseren en te plannen. Voor- en nadelen treden dan mijn denkproces razendsnel bij en aan zowel ‘blijven’ als ‘gaan’ worden plots nog sterkere emoties verbonden. Heel mijn wereld stort dan in en de tijd blijft staan om te herbekijken wat nu nog zinvol of overbodig is. Aan elke handeling, aan elke denkpiste en aan elk gevoel wordt plots een nieuwe betekenis verbonden. Het is wat passioneel een beetje leuk is en tegelijkertijd zeer droevig. Een innerlijke staat van intens ervaren, zeer energieslopend en tegelijk gevend. Een dimensie van zijn, die maakt dat je alles aankan en toch een beetje sterft. Kiezen is verliezen. Maar we hebben helemaal niet te kiezen of toch? En tussen wat eigenlijk?
Ik hoorde de reacties van anderen al in mijn hoofd van zodra dit nieuws bekend zou worden. Ik voelde reeds het enthousiasme en de teleurstellingen bij de mensen die het werkelijk wat uitmaakt wat er met ons gezinnetje gaat gebeuren. En ik merkte bij mezelf vooral een zeer matige constante spanning met pieken en dalen. Sommigen zouden het een ‘roller coaster’ noemen tegenwoordig.

Na enige tijd van deze toestand, werden de mogelijkheden en noodzakelijkheden een beetje duidelijker gekaderd in een nieuw toekomstperspectief en begon ook het dagelijkse leven terug een welbepaald spoor te volgen. Maar helaas was nog steeds niets zeker en stelde ik me vooral de vraag naar het antwoord dat ik zou geven, indien men mij vraagt: “Wanneer komen jullie terug naar België? When will you go back to Belgium?”…. Zou ik liegen als ik zeg dat ik het niet weet? Uiteraard niet, want op die vraag kan ik nog steeds nog geen eenduidig antwoord geven.

Nu staat het vast… we gaan terug naar België. De verandering heeft zich al wat gevormd in onze globalere planning en nu is het een kwestie om het zowel financieel als emotioneel te kunnen overbruggen. Opnieuw een (t)huis vinden, een school, een auto, elektrische toestellen,…. Veel mensen zullen ervan uitgaan dat we toch gewoon naar de oude toestand terugkeren, maar zo simpel is het niet. Alles zal anders zijn, alles zal anders voelen.
En mensen zullen ons beginnen bekogelen met vragen als: “En…, was je nu niet liever daar gebleven? En…, is het nu zo anders in Amerika? En…, wat mis je nu het meest? Ben je nu niet blij dat je terug bent?…”

Maar dus eerst nog efkes de vraag: “Wanneer komen jullie terug naar België? When will you go back to Belgium?” en het antwoord zal zijn: “Voor het einde van dit jaar.”

Jaar 3 is begonnen…

Het derde jaar trad in op 28 December, toen we in Miami zaten. We deden een ‘Floridareis’ die we moesten gemaakt hebben, vonden we. Eigenlijk waren we een week te laat voor het prachtige weer. De wolken stapelden zich op en regen viel uit de lucht toen we Florida binnenreden. In Miami zelf was er te veel wind om te zwemmen in de zee en het was te koud voor een verkoelende duik in het zwembad. Maar we hebben ons geamuseerd. Charel-Louis heeft een echte krokodil (lees alligator) vastgepakt en Simon sprak de hele tijd over kokosnoten die op je kop vallen op het kokosnoteneiland! We hebben dan maar een kokosnotenboom meegenomen in de hoop dat die in North Carolina groeit…

De reis naar Key West, het meest zuidelijke punt van Amerika, was een waar genoegen voor alle zintuigen. Rijden op een lange strook, met aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant zee , is een ervaring apart. Het weer was 3 dagen lekker warm op de Keys en daar hebben we dan ook zalig genoten van de talrijke zwemfaciliteiten.
Je moet ginder ook niet te veel zoeken naar leguanen, pelikanen en andere rare beesten. Die verschijnen zonder moeite in het gezichtsveld. Ook de talrijke soorten palmbomen geven gegarandeerd het beloofde paradijselijk gevoel en zeker wanneer je onder de sterrenhemel, met een cocktail in de hand, omsingeld door mooie kerstlichtjes, jezelf ‘relaxed’ zit af te vragen waar nu juist de horizon ligt op die grote oceaan. We hopen dus stiekem op een beetje paradijs in onze living met die kokosnotenboom nu.

Het middernachtvuurwerk van Oud op Nieuwjaar hebben onze twee kindjes mogen aanschouwen. Beiden waren zwaar onder de indruk van het spektakel dat zich boven hun hoofden afspeelde. Ze hebben dus veel bijgeleerd weeral. Chareltje wenste geen huiswerk meer, toen hij zijn gevonden centje in een fonteintje smeet. Helaas leert de realiteit hem iets anders…

Naarmate we vorige week op onze terugreis dichter bij huis kwamen, werd het kouder en kouder. Aangekomen in ons huis was het kouder dan buiten. De verwarming was volledig uitgevallen en met de vriestemperaturen van de vorige nachten was ook nog eens onze tuinslang water aan het verliezen…  Uiteindelijk bleek dat enkel de verwarming op het gelijkvloers kapot was. We konden dan toch iets doen, nl. de verwarming boven al opzetten! Oidipoes kon beginnen ontdooien!

De laatste dagen heeft het hier serieus gevroren en zelfs overdag hadden we temperaturen tot -12 graden. Dit is zeer uitzonderlijk hier in de ‘South’ en 2013 is eigenlijk al heel het jaar niet normaal geweest. Vorige zomer was het milder dan normaal, de herfst was kletsnat en de temperaturen deze winter zijn al bijna constant erger geweest dan in België! Sneeuw hebben we nog niet gehad, wel heel af en toe een dagje met temperature, die plots de lucht inschieten, tegen de 20°C.  We houden ons hart vast voor de globale weersveranderingen. Hier in North Carolina is men helemaal niet voorzien op ijzig weer. Eergisteren hadden we geen warm water. De leidingen worden niet geïsoleerd en dus was al het water uiteraard bevroren! Schoolbussen vertrekken 2u. later, omdat ze niet gewoon zijn om te rijden op ijskoude dagen en als het een beetje sneeuwt, dan zijn de scholen gewoon dicht. Sommige mensen hebben ook gewoon geen degelijke winterkleding,… kan je het je voorstellen?

Ons 3^de jaar is warm begonnen, 2014 is koud begonnen. Hopelijk wordt het beter en beter voor onszelf en voor iedereen die we kennen. Beste wensen voor 2014!

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

Bijna 2 jaar Amerika

Sinds ik hier in Amerika verblijf ben ik constant bezig geweest met van alles en nog wat. 101 dingen die door elkaar gebeuren, alles tussen de soep en de patatten. Naarmate de tijd verstrijkt worden de op te volgen zaken wel minder belangrijk en kunnen we een klein beetje langer ademen tussen de verschillende activiteiten door.
In het begin waren er talrijke documenten die dringend in orde moesten gebracht worden. Dit jaar waren het er al aanzienlijk minder, maar toch.

Ik herinner me een van de eerste ongemakkelijke gevoelens toen we bij het stadhuis in Gent onze identiteitskaarten moesten inleveren. Enkel onze reispas en ons internationaal rijbewijs gaf onze identiteit weer. We waren geen ‘burgers meer van België, maar ook in Amerika bestonden we niet echt. Hetgeen zo spoedig mogelijk moest gebeuren hier in Amerika waren het verkrijgen een Sociaal Security Number, een North Carolina rijbewijs, en nog wat andere officiële documenten in functie van een mogelijk bestaan hier als individu. Enkel op basis van bepaalde documenten kan je hier bijvoorbeeld alcohol te kopen (wat we zeker nodig hadden haha), een gsm aanschaffen binnen een netwerk, een auto kopen, zelfs een huis huren en zeker wanneer we een huis zouden willen kopen, … het is allemaal enorm nieuw en ingewikkeld. Het uitschrijven van een cheque is soms ook de enige manier om iets te doen, maar daarvoor heb je dan eerst een bank nodig… allé, t’is al miserie geweest dat eerste jaar!

Dit jaar stonden bijvoorbeeld de hernieuwing van de visums op het programma, de hernieuwing van ons rijbewijzen, het meedoen aan de greencard lottery, het indienen van de belastingen in zowel België als in Amerika, het laten koppelen van een kredietscore aan ssn, opvolgen huurcontract. En uiteraard blijven ook de verhuur van ons huis en de communicatie met mensen (lees loodgieters, advokaten, ed…) in België op te volgen zaken. Ik noem maar enkele uitermate belangrijke zaken op die we moeten opvolgen en ik spreek dan zelfs nog niet over de nodige documenten die ik nodig heb in het geval ik zelf zou beginnen werken of studeren!

Voorlopig zit ik nog met mijn werk in België, waar mijn werkgever al van in’t begin ondubbelzinnig aangeeft dat ik een last beteken voor de ‘continuïteit’ van vzw Roppov. Ik moest dan ook plots de loopbaanonderbreking in orde krijgen, wanneer ik redelijk laat vernam dat dit stukje nu juist niet wordt opgevolgd door Delloitte. En dit terwijl ze me in het begin nog zo hadden gegarandeerd dat dit voor de volledige 3 jaar reeds door hen in orde was gebracht. Tegen de tijd dat dit dan allemaal duidelijker wordt en de addertjes onder het gras aan de oppervlakte komen, is het te laat en is de communicatie met mijn werkgever reeds verslechterd. Ik ben mijn werk nu bijna kwijt in België en er wordt van mij verwacht dat ik op 1 januari 2014 terug kom werken. Ik voel me daardoor eigenlijk serieus gefrustreerd de laatste dagen.

Mensen denken vaak dat het leuk is in Amerika. Jaja, dat is het ook, als je bovenstaande rompslomp niet mee telt. En dan zijn er de dagdagelijkse zaken zoals school en huishoudelijke zaken, aankoop noodzakelijkheden, contractuele onderhandelingen allerhande en vooral ook in het begin is er de extra zoektocht naar echt alles, gaande van goed brood en gezonde voeding, over kleding en elektriciteitstoestellen… met een baby, die ondertussen kindje geworden is en een kindje dat momenteel zijn eerste tanden aan het verliezen is… ik zweer u dat er weinigen zijn die kunnen wat wij gedaan hebben de laatste 2 jaar!

Kan je geloven dat ik nu helemaal geen goesting meer heb om eind volgend jaar al terug naar ‘neerslachtig’ België terug te keren!?